شکل‌­گیری شخصیت در کودکان

فلیپا پری نویسنده کتاب “کتابی که آرزو می‌­کنید والدینتان خوانده بودند” خاطره جالبی از یک مادر تعریف می­‌کند:

مادر می­‌گوید زمانی‌­که برای اولین بار دخترم را به شهربازی بردم، دخترم برای پایین آمدن از وسیله بازی از من کمک خواست، دوروبرمان نیز کمی شلوغ بود. من وقتی دیدم دخترم نمی‌­تواند به‌تنهایی از وسیله پایین بیاید و منتظر کمک من ایستاده است، عصبانی شدم، سر او داد زدم و‌ به او گفتم که مگر خودت نمی‌توانی راه بروی.

دخترم در نهایت به هر سختی که بود از وسیله بیرون آمد و ما به خانه بازگشتیم؛ اما خاطره آن روز در ذهن هر دویمان ماند. من مدت­ها به این رفتار فکر کردم تا عاقبت به‌خاطر آوردم که من در دوران کودکی با مادربزرگم زندگی می‌کردم و او هیچ­گاه به من اجازه نمی­‌داد که کاری را به‌تنهایی انجام دهم، همیشه باید منتظر می­ماندم تا او به کمکم بیاید.

در آن دوران کودکی فکر می‌­کردم که من فرد ضعیف و دست‌ و پا چلفتی هستم که نمی‌­توانم خودم کارهایم را انجام دهم، به همین دلیل وقتی دخترم از من کمک خواست، تمام احساس ضعف‌­هایی که درگذشته داشتم بازگشت و احساس کردم که نباید به او کمک کنم تا او فرد مستقل و قدرتمندی شود و از درخواست کمک او نیز عصبانی شدم.

دوباره که باهم به شهربازی رفتیم، به او در پایین آمدن از وسیله کمک کردم و با این سؤال از جانب دخترم مواجه شدم که چرا دفعه قبل کمکم نکردی؟ و من داستان کودکی‌ام را برای او توضیح دادم. به او گفتم که وقتی کودک بودم، همیشه مادربزرگم همراهم بود و دائماً می‌گفت که مواظب باشم. این باعث شد احساس کنم خودم تنهایی نمی‌توانم انجام دهم و هیچ اعتمادبه­‌نفسی نداشتم. نمی‌­خواهم این اتفاق برای تو هم تکرار شود.

دخترم جواب داد: اما من فکر کردم من برای شما مهم نیستم، به‌خاطر همین کمکم نکردید.

این داستان واقعی ممکن است برای هرکدام ما اتفاق بیافتد؛ اما نحوه مواجه ما آن متفاوت خواهد بود. والدین باید تلاش کنند با افزایش خودآگاهی رفتارهای نادرست خود را کاهش دهند و در صورت بروز دلیل آن را بدانند و برای کودکان خود توضیح دهند